Starring
De skiërs:
Het illustere duo Frank en Frans
“59 km per uur op een blauwe helling”-Sabine
Error Renate
Dinges
En de snowboarders:
Wintersport Wendy
Aap
Hippie
Sjon
Mark
Schuimrubber Hylke
Bolle
Dag 1. Trein vs. Auto
Team Trein (Illustere Frank, 59 km per uur-Sabine, Mark en Dinges) zit om drie uur ’s middags aan het bier in Moutiers, met een ritje Ski Thalys achter de rug.
Team Auto (Sjon, Wintersport Wendy, Illustere Frans, Aap, Hippie, Bolle, Schuimrubber Hylke en Error Renate) arriveert tegen tienen bij hun hotel en kunnen dan pas aan het bier.
1 – 0 voor Team Trein!
Dag 2. Skiles
Conclusies van newbie skiër Dinges: 1. Op skischoenen kun je niet lopen. 2. Met ski’s ook niet. 3. Groene pistes whoosh! en 4. Pizza kun je niet alleen eten, maar ook mee remmen.
’s Avonds: bier en pannenkoeken met ragout, jeej (met dank aan Schuimrubber Hylke en Error Renate).
De film Frozen (horror, snowboarders, skiërs, laatste liften, gebroken ledematen en wolven) doet ons besluiten om geen laatste liften te nemen. Error Renate ziet nog dagen meisjes in roze skijassen zoals in de film.
Dag 3. Kookpunt
Jeej het heeft gesneeuwd!
Ontbijt met broodjes van Schuimrubber Hylke, gebakken eieren van Aap, en gekookte eieren van Sjon, die iedereen graag een salmonellavergiftiging bezorgt. “Drie minuten koken is toch prima?” #fail. Bolle probeert iets uit te leggen over hoogtes en kookpunten, maar staakt zijn pogingen. Meer koffie!
En na de pistes van die dag: meer bier!
Die avond eten we lasagne (met dank aan Dinges, Schuimrubber Hylke en Mark), in vega- en non-vega-versie.
Dag 4. Bierdopjes
Mark kookt die ochtend eieren zonder salmonella. Er is spierpijn, er zijn stukke mensen, maar we gaan stug door. De bierdopjes worden in de staande lamp gegooid, maar daar mag nog wel wat op geoefend worden… het meeste gaat ernaast.
Dag 5. Toeraap
Aap zet een tour uit met de kleurtjes rood en zwart erin. Dat levert ‘m prompt de bijnaam Touraap op.
Het illustere duo Frank en Frans adopteert Dinges voor een middagje en laat haar de blauwe pistes zien, waar ze na wat sneeuwhappen heelhuids vanaf komt.
Verder krijgen we ’s avonds een lesje koken met Hippie (lees: twintig knoflooktenen en sambal door de spaghettisaus plus vier kilo gehakt, en oh ja, “zo’n vega-saus”, gemaakt door Bolle).
Dag 6. App vs. App
Hippie, Mark en Illustere Frank meten hun snelheid met de apps op hun telefoon. En het gaat hard! Records worden gezet en voornemens om harder te gaan worden op tafel gelegd.
Zij zonder hippe telefoon (zoals Aap, Wintersport Wendy en Sjon) smsen elkaar hun eigen bevindingen. “U ging fokking hard!”. Maar ja… pictures, or it didn’t happen…
Error Renate en Dinges leren klaverjassen en verslaan prompt Bolle en Wintersport Wendy met een monsterscore. Laatstgenoemden zijn niet blij dat ze door twee skiërs ingemaakt worden.
Verder wordt de groep ingedeeld in nog meer teams. We hadden al Team Trein en Team Auto, Team Ski en Team Snowboard, en nu is er ook nog Team Zeur, met Hippie en Dinges aan het hoofd.
Er wordt een geniale film bedacht. Hoofdingredienten: een moordlustige skiër, tieten en bloed (“Niet in hetzelfde shot graag”, aldus Sjon), snowboarders met hun hoofd danwel hun voeten eraf gehakt (“en dat dan het snowboard verder naar beneden gaat met alleen de voeten erop”). Titel: Spetters in de sneeuw. Illustere Frans is een beetje bang voor copyrightissues, maar volgens Bolle is die gast van Spetters “allang dood”.
Dag 7. De hamster
Wintersport Wendy blijkt een hamsterrugzak te bezitten! De hamsters komt ook meteen onzacht in aanraking met sneeuw op meerdere pistes en krijgt een hele fotoshoot.
Aap en Hippie hadden vandaag een missie. Ze zijn erachter gekomen dat je door het nemen van een heleboel verschillende liften virtuele stempels op je liftpas kan verzamelen en dat je dan een iets kan kan krijgen (de suggesties van de groep: een diploma, een teddybeer, een medaille). Ze verzamelen heel erg veel liften. En morgen moeten ze er nog eentje.
’s Avonds gaan we uit eten, dus Mark gaat reserveren bij de blonde serveerster van het restaurant aan de overkant. “Je voudrais reserver… pour douze personnes…” Waarop het meisje hem onderbreekt en in het Nederlands zegt: “U wilt graag reserveren meneer?”
Diner is dolle pret, met kaas- en vleesfondue, zalm, flessen wijn en halve liters bier, Hippie die het telefoonnummer van dezelfde blonde serveester niet durft te vragen(keiharde oordeel van Illustere Frank en Sabine: “Ze is wel een beetje dom”) en koffie met whisk(e)y en cognac. En passant slopen Sjon en Illustere Frans de verwarming nog even. “Eh, Mark, je kunt beter niet met je creditcard betalen.” Mark haalt zijn schouders op. Het advies van de heren: “Je moet even oefenen op het zeggen van ‘Da was al!’”.
Het grootste gedeelte van de groep taait af en gaat slapen, maar Hippie, Aap, Sjon, Illustere Frank en ‘59 km per uur’-Sabine duiken de kroeg in, alwaar ze meezingen met Summer of 69 en er bier bijgeschonken blijft worden (wordt vervolgd…)
Dag 8. Medailles voor Aap en Hippie
Team Kroeg is die ochtend far from cheerful. Maar Hippie en Aap moeten door! Nog één lift!
De dag start heel langzaam op. Na koffie en paracetamol wordt het huisje schoongemaakt. In een heldere bui is de avond daarvoor al de lading bierflesjes (Sjon: “Hebben we zoveel gezopen?”) uit de lades van de banken gehaald en zijn de bierdoppen uit alle hoeken van de kamers verzameld en netjes in de vuilnisbak gemikt.
Iedereen zoekt nog een paar pistes op. Illustere Frank verbreekt het snelheidsrecord van Hippie nog even (nieuw record: 69.3 km/u). Reactie Hippie: “Nice, gefeli.”
Hippie en Aap doen de laatste lift. Sms: “Een diploma en een fokking medaille! Yeah!”. Reactie Frank: “Nice, gefeli.”
Team Trein vertrekt om 13:45 uit Val Tho, als de rest nog op de piste staat en gaat bier drinken (eerst in Mouters en vervolgens in de Thalys) en is vervolgens om half één ’s nachts thuis.
Team Auto vertrekt zo tegen vieren uit Val Tho en rijdt vrijwel non-stop door naar huis en arriveert daar tussen twee en drie ’s nachts.
Volgend jaar weer!
zondag 16 januari 2011
donderdag 26 augustus 2010
"Ik kan het videoscherm niet zien, er zit een haai voor"
Lowlands 2010 is weer achter de rug en ik ben weer een aantal citaten rijker, die ik jullie niet wilde onthouden…
“ Goeie..morgen”
Zonder uitroepteken. Want de Lowlandsochtenden duren qua opstarten een beetje lang.
“Ik heb er eentje gevonden! Hij komt er zo aan”
De Douwe Egberts-koffiewekkermensen werden elke ochtend gestalkt met wanhopige uithalen (“ Kooooofffiiiieeee!!” ) door het deel van de wereldbevolking dat de dag normaal gesproken begint met warme cafeïne. Ze werden nog net niet ontvoerd danwel vastgebonden aan de partytent.
“ Biertje in de Ogonononogonogogonodinges?”
De nieuwe naam voor de Magneetbaar is echt onuitspreekbaar.
“ Je doet het niet goed.” - “ Je moet wachten tot het rookt.” - “ Je kunt ‘m toch wel opgooien en omdraaien?” - “Nou, geen wonder dat ie niet gaar is.”
Nog nooit zoveel commentaar op het bakken van pannenkoeken gehad. Dat zal me leren om dat met een legioen aan kritische mensen om me heen te doen. Ik heb nog voorgesteld of ze het zelf wilden doen, maar ze vonden het toch leuker om mij te zien klooien.
“It’s fucking great to be here in Holland again!”
Technisch gezien ligt Flevoland niet in Holland, maar daarnaast: wat is het met dat fucking? Hebben ze dat backstage afgesproken? Is het een onmisbaar bijwoord? Te oordelen naar de optredende artiesten wel…
“ Ibuprofen! Schrijf je dat eigenlijk met een –v of met een –f?”
Was getekend, J. uit A. a/d. R., om vijf uur ’s nachts, tien uur ’s ochtends… en ga zo maar door. Hij heeft een goede relatie met de roze pilletjes.
“ Het is goed voor het afvoeren van de afvalstoffen”
Maar de tai chi-schudmachines bij de sauna zijn voornamelijk erg relaxt.
*het geluid van een massaal fluitconcert*
Dan moeten jullie er ook maar niet een kwartier eerder mee kappen, Queens of the Stone Age! Ze hadden in die tijd zeker nog geen horloges?
“ Ik kan het videoscherm niet zien, er zit een haai voor”
Aldus R. uit DH.
Pardon? Tsjah, de videoschermen in de India-tent zijn wat lastig te zien als iedereen met takkenbossen, opblaashaaien, kliko’s en wat al niet meer aan het zwaaien is tijdens Kees van Hondt.
“Tot volgend jaar!”
:-)
“ Goeie..morgen”
Zonder uitroepteken. Want de Lowlandsochtenden duren qua opstarten een beetje lang.
“Ik heb er eentje gevonden! Hij komt er zo aan”
De Douwe Egberts-koffiewekkermensen werden elke ochtend gestalkt met wanhopige uithalen (“ Kooooofffiiiieeee!!” ) door het deel van de wereldbevolking dat de dag normaal gesproken begint met warme cafeïne. Ze werden nog net niet ontvoerd danwel vastgebonden aan de partytent.
“ Biertje in de Ogonononogonogogonodinges?”
De nieuwe naam voor de Magneetbaar is echt onuitspreekbaar.
“ Je doet het niet goed.” - “ Je moet wachten tot het rookt.” - “ Je kunt ‘m toch wel opgooien en omdraaien?” - “Nou, geen wonder dat ie niet gaar is.”
Nog nooit zoveel commentaar op het bakken van pannenkoeken gehad. Dat zal me leren om dat met een legioen aan kritische mensen om me heen te doen. Ik heb nog voorgesteld of ze het zelf wilden doen, maar ze vonden het toch leuker om mij te zien klooien.
“It’s fucking great to be here in Holland again!”
Technisch gezien ligt Flevoland niet in Holland, maar daarnaast: wat is het met dat fucking? Hebben ze dat backstage afgesproken? Is het een onmisbaar bijwoord? Te oordelen naar de optredende artiesten wel…
“ Ibuprofen! Schrijf je dat eigenlijk met een –v of met een –f?”
Was getekend, J. uit A. a/d. R., om vijf uur ’s nachts, tien uur ’s ochtends… en ga zo maar door. Hij heeft een goede relatie met de roze pilletjes.
“ Het is goed voor het afvoeren van de afvalstoffen”
Maar de tai chi-schudmachines bij de sauna zijn voornamelijk erg relaxt.
*het geluid van een massaal fluitconcert*
Dan moeten jullie er ook maar niet een kwartier eerder mee kappen, Queens of the Stone Age! Ze hadden in die tijd zeker nog geen horloges?
“ Ik kan het videoscherm niet zien, er zit een haai voor”
Aldus R. uit DH.
Pardon? Tsjah, de videoschermen in de India-tent zijn wat lastig te zien als iedereen met takkenbossen, opblaashaaien, kliko’s en wat al niet meer aan het zwaaien is tijdens Kees van Hondt.
“Tot volgend jaar!”
:-)
Wat zou je doen met een miljoen pingpongballen?
Op het moment dat ik dit typ, is het twee minuten over één ’s middags en probeer ik me te verdiepen in mijn goede en slechte eigenschappen, waarom ik zo geschikt ben voor de baan waarop ik solliciteer en wat ik zou doen met een miljoen pingpongballen. Want dat schijnen ook nog wel eens vragen te zijn die aan jou als sollicitant gevraagd kunnen worden. Nu heb ik het nog nooit meegemaakt (en gelukkig maar, want eerlijk gezegd, wat moet je met zoveel pingpongballen? Doe mij maar shuttles), maar het schijnt dus voor te komen. Uit balorigheid van de recruiter, wordt er gezegd. De recruiter verveelt zich, of heeft de hele dag al dezelfde vragen gesteld en doet nu maar eens zo’n vraag.
Mooi is dat. Maar dat is nog niet eens het ergste. Het ergste is dat een sollicitatiegesprek nauwelijks voor te bereiden valt, en ook weer wel . Je kunt tot in den treure de STAR-methode toepassen op alle competenties die je hebt, maar daar heb je niets aan als je mijn vriendinnetje Janneke voor je hebt zitten. “Ik weet meestal al zo’n beetje of ik iemand aan wil nemen in de eerste vijf minuten.” Hallo, dan ben ik nog niet eens begonnen aan het uiteenzetten van mijn competenties! Zucht.
En ja, dan heb je nog de positieve-eigenschappen-die-je-stiekem-moet-vermommen-als-negatieve-eigenschappen. Of niet, want de recruiter is ook niet gek. Dus zuchtend toegeven ‘dat je soms wat te hard werkt’, daar vallen ze niet voor, ben ik bang.
Suzanne
Suzanne
Suzanne De Vries (99)
Leeftijd:
24
Woonplaats:
Rijswijk
Bedrijf:
Krijgsheld & Van Pelt Notarissen
, een ander vriendinnetje (van het type cum laude afgestudeerd en bereidt alles tot in de puntjes voor) zei onlangs dat ze eigenlijk niet zoveel had voorbereid voor het sollicitatiegesprek dat leidde naar haar huidige baan. “Je kunt je er toch niet echt op voorbereiden.” Als zij het zelfs al niet voorbereidt... maar zonder voorbereiding durf ik toch echt niet (ik ben namelijk niet cum laude afgestudeerd).
Er zijn nog meer flauwe vragen, zo vertelt Nancy Austin:
They [the hiring managers] try to trick people by asking gimmicky questions: "If you knew you had only a year to live, what would you do differently? If you were an animal, what would you be? Can man legally marry his widow's sister?" (Hint, if a man has a widow, he's too dead to marry anyone.)
“Je moet gewoon heel enthousiast doen,” zegt Mark voor de zoveelste keer als we het erover hebben. Enthousiasme is één van mijn goede eigenschappen, heb ik net opgeschreven (dat vind ik overigens ook echt). Ik ben ook maar begonnen aan de gratis cursus van de Open Universiteit over projectmanagement: dat is namelijk één van de competenties van de functie. Projecten managen kan ik wel, maar het kan nooit kwaad om je er wat verder in te verdiepen.
Ach, zolang ze maar niet vragen hoeveel vliegtuigen er in de hele wereld zijn, en of ik mezelf wil beschrijven in één woord, dan komt het wel goed. Maar ik ga toch Mark vanavond even vragen hoe hij mij zou omschrijven. Gewoon, voor de zekerheid.
Vertel eens wat over jezelf? Hallo, ik ben Marjolein en ik ben heel erg leuk en enthousiast. En spontaan ook, trouwens. Ik wil heel graag bij jullie werken. Willen jullie me alsjeblieft aannemen?
Mooi is dat. Maar dat is nog niet eens het ergste. Het ergste is dat een sollicitatiegesprek nauwelijks voor te bereiden valt, en ook weer wel . Je kunt tot in den treure de STAR-methode toepassen op alle competenties die je hebt, maar daar heb je niets aan als je mijn vriendinnetje Janneke voor je hebt zitten. “Ik weet meestal al zo’n beetje of ik iemand aan wil nemen in de eerste vijf minuten.” Hallo, dan ben ik nog niet eens begonnen aan het uiteenzetten van mijn competenties! Zucht.
En ja, dan heb je nog de positieve-eigenschappen-die-je-stiekem-moet-vermommen-als-negatieve-eigenschappen. Of niet, want de recruiter is ook niet gek. Dus zuchtend toegeven ‘dat je soms wat te hard werkt’, daar vallen ze niet voor, ben ik bang.
Suzanne
Suzanne
Suzanne De Vries (99)
Leeftijd:
24
Woonplaats:
Rijswijk
Bedrijf:
Krijgsheld & Van Pelt Notarissen
, een ander vriendinnetje (van het type cum laude afgestudeerd en bereidt alles tot in de puntjes voor) zei onlangs dat ze eigenlijk niet zoveel had voorbereid voor het sollicitatiegesprek dat leidde naar haar huidige baan. “Je kunt je er toch niet echt op voorbereiden.” Als zij het zelfs al niet voorbereidt... maar zonder voorbereiding durf ik toch echt niet (ik ben namelijk niet cum laude afgestudeerd).
Er zijn nog meer flauwe vragen, zo vertelt Nancy Austin:
They [the hiring managers] try to trick people by asking gimmicky questions: "If you knew you had only a year to live, what would you do differently? If you were an animal, what would you be? Can man legally marry his widow's sister?" (Hint, if a man has a widow, he's too dead to marry anyone.)
“Je moet gewoon heel enthousiast doen,” zegt Mark voor de zoveelste keer als we het erover hebben. Enthousiasme is één van mijn goede eigenschappen, heb ik net opgeschreven (dat vind ik overigens ook echt). Ik ben ook maar begonnen aan de gratis cursus van de Open Universiteit over projectmanagement: dat is namelijk één van de competenties van de functie. Projecten managen kan ik wel, maar het kan nooit kwaad om je er wat verder in te verdiepen.
Ach, zolang ze maar niet vragen hoeveel vliegtuigen er in de hele wereld zijn, en of ik mezelf wil beschrijven in één woord, dan komt het wel goed. Maar ik ga toch Mark vanavond even vragen hoe hij mij zou omschrijven. Gewoon, voor de zekerheid.
Vertel eens wat over jezelf? Hallo, ik ben Marjolein en ik ben heel erg leuk en enthousiast. En spontaan ook, trouwens. Ik wil heel graag bij jullie werken. Willen jullie me alsjeblieft aannemen?
donderdag 24 juni 2010
Mannen!
"Kérels!" verzucht een vriendin van me weleens met nauwelijks verborgen ergernis als ze weer eens een fraai exemplaar is tegengekomen. En dan raken we weer verzeild in een discussie over mannen, waarin alle onderwerpen langskomen: je kunt niet met ze, maar zonder ze is zo saai, ze zijn onbegrijpelijk en het hoofdthema: ze snappen ons niet! Terwijl wij vrouwen echt niet zo ingewikkeld zijn. Dus we leggen het nog één keer uit! De tien regels op een rijtje.
1. Toon initiatief! Een goed begin is écht het halve werk. We zijn dan wel vrijgevochten, geëmancipeerde meiden die prima op zichzelf kunnen passen, maar we kijken ook Romantische Films. En in Romantische Films is het de knappe prins op het witte paard die de prinses het hof maakt. En dat jij als man nou toevallig een witte prins op het knappe paard bent en niet andersom, dan ontslaat dat je nog niet van je verantwoordelijkheid om ons te versieren. Want diep in het hart van elk meisje schuilt een Disneyprinses in bijbehorende roze jurk.
2. Sms! De enige foute sms is een niet-gestuurde sms. Het hoeven geen literaire meesterwerken te worden en er hoeft ook niet per se iets nuttigs in te staan. Geen inspiratie? Geen excuus! Wat dacht je van: 'je bent lief', 'ik denk aan je', 'nog vijf dagen en dan zien we elkaar weer' of 'heb je een leuke dag gehad?'
3. Sms terug! Ja, dit vergt een aparte categorie. Wat is het toch met mannen die denken dat ze smsjes zonder vraag als mededeling naast zich neer kunnen leggen? Het hoeft geen chatgesprek per sms te worden, maar het terugsmsen van 'ik mis jou ook' kan niet al te ingewikkeld zijn, toch?
4. Vergeet het hard to get-spelen. En wel om twee redenen. a) Wij worden er onzeker van (want nee, jezelf de hele dag afvragen waarom hij nou zo onderkoeld doet is niet goed voor je zelfvertrouwen) en b ) je bent een man, dus je doet het onbewust toch al.
5. Doe moeite! Bedenk leuke dingen om te doen. En veel dingen. En zorg ervoor dat niet al je dagen tot kerstmis 2009 volgepland zijn. Zijn ze dat wel, maak dan af en toe eens tijd vrij. Daten is wel zo gezellig als je er allebei bij bent, nietwaar?
6. Doe eens iets onverwachts. Het is vrijdagavond, je weet dat ze thuis op de bank Grey's Anatomy aan het kijken is. Ga langs! Je wordt ten eerste platgeknuffeld omdat je zo lief bent en ten tweede krijg je de kans om de vrouw in haar natuurlijke omgeving te zien zonder dat je met haar samenwoont. (Lees: wij hebben niet altijd ons huis opgeruimd en ook niet altijd een kort rokje aan.)
En in de categorie 'grootse gebaren': ontvoer ons! Niets is zo romantisch als door je vriendje meegenomen worden naar een hotel in het bos - zolang we maar weten wat we in moeten pakken. Onze prinsessenjurk, bijvoorbeeld.
7. Wees lief. Knuffel, zoen, en zeg het vooral ook: jouw vriendinnetje is de allerliefste en de allerleukste! (Voor het geval ze het even vergeet).
8. Communiceer! Alles is in principe bespreekbaar, dus vertel wat je dwars zit en waarom je dingen doet zoals je ze doet. Aangezien wij vrouwen meesterlijk goed zijn in het (mis)interpreteren van dingen, kun je ons maar beter voor zijn. Voordat een simpel 'Volgend weekend komt niet zo goed uit' vertaald wordt als 'Waarom niet? Vindt hij mij niet leuk? Hij vindt me niet leuk! Straks maakt hij het uit! Hoe moet dat nou met de kerstdagen?'
En wees geduldig bij het communiceren. Want ook vrouwen zijn eigenwijs. Ons moet écht meermalen uitgelegd worden dat mannen winkelen niet als grootste hobby hebben en dat Sex & the City ('Maar het gaat toch over seks?') niet hun favoriete serie is.
9. Let op. Probeer bij te houden wat ze wanneer doet en vraag ernaar. Nee, je hoeft geen wandelende agenda te worden, maar onthoud eens één of twee afspraken (heb je ook weer wat om over te smsen). Van hetzelfde kaliber: complimenteer! Over kleding bijvoorbeeld. Tien tegen één dat ze voor jou extra moeite heeft gedaan. 'Wat zie je er goed uit' of 'wat een sexy rokje' is, eerlijk is eerlijk, makkelijk punten scoren. Zeker als je ziet wanneer het nieuwe kleding is. Maar als je onthouden hebt wanneer ze ook alweer ging winkelen met die vriendin dan is dat niet al te moeilijk.
10. Probeer niet al deze tips tegelijkertijd uit te voeren. Je bent ook maar een mens, je kunt niet alles tegelijk (nee, echt niet). Bovendien loop je met zo'n mentaliteitsverandering het risico een overenthousiaste, claimerige stalker te worden - tenminste, vergeleken met hoe je daarvoor was.
En: als je al het bovenstaande goed doet, verzinnen we wel weer iets nieuws wat jullie verkeerd doen. Het is een work in progress, die man. Maar heel misschien is dat ook wel een beetje de charme van het geheel...
1. Toon initiatief! Een goed begin is écht het halve werk. We zijn dan wel vrijgevochten, geëmancipeerde meiden die prima op zichzelf kunnen passen, maar we kijken ook Romantische Films. En in Romantische Films is het de knappe prins op het witte paard die de prinses het hof maakt. En dat jij als man nou toevallig een witte prins op het knappe paard bent en niet andersom, dan ontslaat dat je nog niet van je verantwoordelijkheid om ons te versieren. Want diep in het hart van elk meisje schuilt een Disneyprinses in bijbehorende roze jurk.
2. Sms! De enige foute sms is een niet-gestuurde sms. Het hoeven geen literaire meesterwerken te worden en er hoeft ook niet per se iets nuttigs in te staan. Geen inspiratie? Geen excuus! Wat dacht je van: 'je bent lief', 'ik denk aan je', 'nog vijf dagen en dan zien we elkaar weer' of 'heb je een leuke dag gehad?'
3. Sms terug! Ja, dit vergt een aparte categorie. Wat is het toch met mannen die denken dat ze smsjes zonder vraag als mededeling naast zich neer kunnen leggen? Het hoeft geen chatgesprek per sms te worden, maar het terugsmsen van 'ik mis jou ook' kan niet al te ingewikkeld zijn, toch?
4. Vergeet het hard to get-spelen. En wel om twee redenen. a) Wij worden er onzeker van (want nee, jezelf de hele dag afvragen waarom hij nou zo onderkoeld doet is niet goed voor je zelfvertrouwen) en b ) je bent een man, dus je doet het onbewust toch al.
5. Doe moeite! Bedenk leuke dingen om te doen. En veel dingen. En zorg ervoor dat niet al je dagen tot kerstmis 2009 volgepland zijn. Zijn ze dat wel, maak dan af en toe eens tijd vrij. Daten is wel zo gezellig als je er allebei bij bent, nietwaar?
6. Doe eens iets onverwachts. Het is vrijdagavond, je weet dat ze thuis op de bank Grey's Anatomy aan het kijken is. Ga langs! Je wordt ten eerste platgeknuffeld omdat je zo lief bent en ten tweede krijg je de kans om de vrouw in haar natuurlijke omgeving te zien zonder dat je met haar samenwoont. (Lees: wij hebben niet altijd ons huis opgeruimd en ook niet altijd een kort rokje aan.)
En in de categorie 'grootse gebaren': ontvoer ons! Niets is zo romantisch als door je vriendje meegenomen worden naar een hotel in het bos - zolang we maar weten wat we in moeten pakken. Onze prinsessenjurk, bijvoorbeeld.
7. Wees lief. Knuffel, zoen, en zeg het vooral ook: jouw vriendinnetje is de allerliefste en de allerleukste! (Voor het geval ze het even vergeet).
8. Communiceer! Alles is in principe bespreekbaar, dus vertel wat je dwars zit en waarom je dingen doet zoals je ze doet. Aangezien wij vrouwen meesterlijk goed zijn in het (mis)interpreteren van dingen, kun je ons maar beter voor zijn. Voordat een simpel 'Volgend weekend komt niet zo goed uit' vertaald wordt als 'Waarom niet? Vindt hij mij niet leuk? Hij vindt me niet leuk! Straks maakt hij het uit! Hoe moet dat nou met de kerstdagen?'
En wees geduldig bij het communiceren. Want ook vrouwen zijn eigenwijs. Ons moet écht meermalen uitgelegd worden dat mannen winkelen niet als grootste hobby hebben en dat Sex & the City ('Maar het gaat toch over seks?') niet hun favoriete serie is.
9. Let op. Probeer bij te houden wat ze wanneer doet en vraag ernaar. Nee, je hoeft geen wandelende agenda te worden, maar onthoud eens één of twee afspraken (heb je ook weer wat om over te smsen). Van hetzelfde kaliber: complimenteer! Over kleding bijvoorbeeld. Tien tegen één dat ze voor jou extra moeite heeft gedaan. 'Wat zie je er goed uit' of 'wat een sexy rokje' is, eerlijk is eerlijk, makkelijk punten scoren. Zeker als je ziet wanneer het nieuwe kleding is. Maar als je onthouden hebt wanneer ze ook alweer ging winkelen met die vriendin dan is dat niet al te moeilijk.
10. Probeer niet al deze tips tegelijkertijd uit te voeren. Je bent ook maar een mens, je kunt niet alles tegelijk (nee, echt niet). Bovendien loop je met zo'n mentaliteitsverandering het risico een overenthousiaste, claimerige stalker te worden - tenminste, vergeleken met hoe je daarvoor was.
En: als je al het bovenstaande goed doet, verzinnen we wel weer iets nieuws wat jullie verkeerd doen. Het is een work in progress, die man. Maar heel misschien is dat ook wel een beetje de charme van het geheel...
dinsdag 22 juni 2010
Geschwister
Ik heb een zusje en een broetje. Eerst wilde ik typen 'mijn kleine zusje en broertje', maar aangezien E.(broertje) al jarenlang een kop groter is dan ik ben en A. (zusje) aan mij laatst het gebruik van oogpotlood heeft uitgelegd, voel ik mij niet meer zo de grote zus die ik eens was.
Is dat erg, als je respectievelijk zestien- en negentienjarige Geschwister soms wereldwijzer zijn dan jijzelf? Het is in ieder geval grappig. Het oogpotlood-incident, bijvoorbeeld. Op A.'s opmerking dat ik dat eens op moet doen, reageerde ik met “Maar hoe moet dat dan?” Ze trok op haar eigen typerende wijze een wenkbrauw op. “Je bent 22 en je weet niet hoe je oogpotlood moet gebruiken?” (Let wel: we hebben het hier over mijn zestienjarige, vroeger nogal jongensachtige, voetballende zusje. Als zij oogpotlood een essentieel onderdeel vindt, dan is dat blijkbaar écht zo.)
Ze zuchtte, mompelde iets van “die vriendinnen van je hebben je niet goed opgevoed” en begon aan haar uitleg, want we gingen een fotosessie houden.
Soms leren ze echter ook nog wel wat van mij. Als reactie op mijn MSN-uitroep dat ik nog steeds van mijn 6.8 baalde, kreeg ik van E. de reactie dat hij duidelijk zijn verwachtingen van goede cijfers moest gaan bijstellen als ik daar al van baalde. Voordat ik uitgelegd had dat door die 6.8 mijn cum laude-afstuderen niet meer mogelijk was, was ik vijf minuten verder en hij een heel universum rijker waarin je niet alleen je tentamens probeert te halen, maar ook zo hoog mogelijk.
En soms heb ik ze ook goed opgevoed. Als ik A. de eerste regel van een Kinderen voor Kinderen-liedje sms en vraag of ze het herkent, reageert ze met ‘Duh. Ik ben geen cultuurbarbaar.’ Als ik met E. een discussie voer over een willekeurig onderwerp, dan kan ik constateren dat al dat geruzie van vroeger echt wel ergens toe heeft geleid.
En uiteindelijk kan ik me er wel bij neerleggen dat ik E. fysiek al jarenlang niet meer aankan en dat A. wellicht toch wat meer verstand heeft van make-up dan ik. Zolang mijn broertje er maar staat om zijn grote zus op te halen als ik op station Coevorden aankom en mijn zusje het nog altijd noodzakelijk vindt om mij te vertellen welke cijfers ze heeft gehaald, vind ik alles prima!
Is dat erg, als je respectievelijk zestien- en negentienjarige Geschwister soms wereldwijzer zijn dan jijzelf? Het is in ieder geval grappig. Het oogpotlood-incident, bijvoorbeeld. Op A.'s opmerking dat ik dat eens op moet doen, reageerde ik met “Maar hoe moet dat dan?” Ze trok op haar eigen typerende wijze een wenkbrauw op. “Je bent 22 en je weet niet hoe je oogpotlood moet gebruiken?” (Let wel: we hebben het hier over mijn zestienjarige, vroeger nogal jongensachtige, voetballende zusje. Als zij oogpotlood een essentieel onderdeel vindt, dan is dat blijkbaar écht zo.)
Ze zuchtte, mompelde iets van “die vriendinnen van je hebben je niet goed opgevoed” en begon aan haar uitleg, want we gingen een fotosessie houden.
Soms leren ze echter ook nog wel wat van mij. Als reactie op mijn MSN-uitroep dat ik nog steeds van mijn 6.8 baalde, kreeg ik van E. de reactie dat hij duidelijk zijn verwachtingen van goede cijfers moest gaan bijstellen als ik daar al van baalde. Voordat ik uitgelegd had dat door die 6.8 mijn cum laude-afstuderen niet meer mogelijk was, was ik vijf minuten verder en hij een heel universum rijker waarin je niet alleen je tentamens probeert te halen, maar ook zo hoog mogelijk.
En soms heb ik ze ook goed opgevoed. Als ik A. de eerste regel van een Kinderen voor Kinderen-liedje sms en vraag of ze het herkent, reageert ze met ‘Duh. Ik ben geen cultuurbarbaar.’ Als ik met E. een discussie voer over een willekeurig onderwerp, dan kan ik constateren dat al dat geruzie van vroeger echt wel ergens toe heeft geleid.
En uiteindelijk kan ik me er wel bij neerleggen dat ik E. fysiek al jarenlang niet meer aankan en dat A. wellicht toch wat meer verstand heeft van make-up dan ik. Zolang mijn broertje er maar staat om zijn grote zus op te halen als ik op station Coevorden aankom en mijn zusje het nog altijd noodzakelijk vindt om mij te vertellen welke cijfers ze heeft gehaald, vind ik alles prima!
Samenwonen
Vroeger keek ik wel eens naar SamenWonen op Net5. Dat programma probeerde mensen die qua stijl absoluut niet bij elkaar pasten toch in hetzelfde huis te laten wonen. Dat ging gepaard met grof geschut: een stylist die dingen voorzag van rode stickers (moet weg want is afschuwelijk) en groene stickers (mag blijven maar dan verf ik het wel paars/goud/felgroen), een presentator die er een satanisch genoegen in schepte alles met een rode sticker aan stukken te slaan, huilende deelnemers en als einduitslag een interieur waarvan ik me wel eens afvroeg of de samenwonenden in spe het eigenlijk wel mooi vonden.
Ik keek er altijd naar omdat het voor mij leedvermaak was. Mijn hemel, al die mensen die niet eens een simpele inrichting samen konden uitzoeken! Ik woonde destijds in een huis dat in volledige harmonie in alle kleuren van de regenboog geverfd was (geel met oranje muren en rode vloerbedekking in de ene kamer, bruin met babyblauwe muren in de andere kamer en de keuken was voorzien van zwartwitgeblokt zeil en gifgroen geverfde muren). In mijn huidige huis ben ik te lui geweest om de muren te verven, maar dat compenseer ik enthousiast met gekleurde posters, gekleurde lampen en gekleurde gordijnen. En met gekleurd bedoel ik dan geel met wit met zwart met blauw met rood met roze met oranje gordijnen. En een lamp van de IKEA-kinderafdeling met geelroodgroenrozeblauwe kraaltjes.
“Wij zouden daar niet aan mee moeten doen,” zei een vriend van me op mijn verjaardagsfeestje afgelopen zaterdag. "Dan wordt het een hele saaie aflevering." Hij doelde op het samenwonen van zijn vriendin en hemzelf. Ze waren net die dag verhuisd en zij komen behoorlijk overeen in hoe ze hun huis willen inrichten. Geen knallende ruzie over een schattig tafeltje of een fauteuil. Ze zouden, heel harmonieus, op dezelfde dingen rode en groene stickers plakken.
“Nou, bij ons wordt dat nog wat,” zei ik. Vriendlief en ik zijn qua inrichting zo verschillend dat zelfs de stylist van SamenWonen een probleem zou hebben. Zijn huis heeft witte muren als keuze, hij heeft een leren bank en hij houdt niet zo van kleur. Ja, één kleur. Misschien. Maar niet meer dan één kleur binnen één vierkante meter.
“Hebben jullie plannen dan?” vroeg de vrouwelijke helft van het harmonieuze stel.
“Nee hoor,” zei vriendlief doodleuk.
Ik was zelf alweer vergeten dat we de eerstvolgende jaren nog niet gingen samenwonen. Als we over een paar jaar nog bij elkaar waren, en we vonden het nog leuk met z’n tweeën, dan misschien. Maar voorlopig roepen we allebei om het hardst dat we het prima vinden zo, dat we niet weg willen uit ons huis, en dat we niet weg willen uit onze stad. Hij woont in Den Haag, wat voor mij als provinciaaltje een beetje te veel van het goede is, en ik woon in Utrecht, en dat is niet Den Haag.
Voorlopig houden we het dus op twee steden. Den Haag voor de gigantische bioscoop, altijd koopzondag en het strand. Utrecht voor de restaurantjes aan de gracht, de forten en de kroegen die tot diep in de nacht open zijn. Elk weekend bedenken we wat we nu weer voor leuks gaan doen. De kostbare tijd die je bij elkaar doorbrengt, wil je niet doorbrengen met het doen van het huishouden, studeren of de boekhouding. Dat probeer je dus door de week te doen. En een ander groot voordeel: je kunt je huis zo inrichten zoals je zelf wilt. Of je nou van een extremistisch gekleurde inrichting houdt of wat conservatiever bent.
En dat samenwonen? Eén ding weet ik wel: op zijn hoofd komt een groene sticker. Op het mijne hopelijk ook.
Ik keek er altijd naar omdat het voor mij leedvermaak was. Mijn hemel, al die mensen die niet eens een simpele inrichting samen konden uitzoeken! Ik woonde destijds in een huis dat in volledige harmonie in alle kleuren van de regenboog geverfd was (geel met oranje muren en rode vloerbedekking in de ene kamer, bruin met babyblauwe muren in de andere kamer en de keuken was voorzien van zwartwitgeblokt zeil en gifgroen geverfde muren). In mijn huidige huis ben ik te lui geweest om de muren te verven, maar dat compenseer ik enthousiast met gekleurde posters, gekleurde lampen en gekleurde gordijnen. En met gekleurd bedoel ik dan geel met wit met zwart met blauw met rood met roze met oranje gordijnen. En een lamp van de IKEA-kinderafdeling met geelroodgroenrozeblauwe kraaltjes.
“Wij zouden daar niet aan mee moeten doen,” zei een vriend van me op mijn verjaardagsfeestje afgelopen zaterdag. "Dan wordt het een hele saaie aflevering." Hij doelde op het samenwonen van zijn vriendin en hemzelf. Ze waren net die dag verhuisd en zij komen behoorlijk overeen in hoe ze hun huis willen inrichten. Geen knallende ruzie over een schattig tafeltje of een fauteuil. Ze zouden, heel harmonieus, op dezelfde dingen rode en groene stickers plakken.
“Nou, bij ons wordt dat nog wat,” zei ik. Vriendlief en ik zijn qua inrichting zo verschillend dat zelfs de stylist van SamenWonen een probleem zou hebben. Zijn huis heeft witte muren als keuze, hij heeft een leren bank en hij houdt niet zo van kleur. Ja, één kleur. Misschien. Maar niet meer dan één kleur binnen één vierkante meter.
“Hebben jullie plannen dan?” vroeg de vrouwelijke helft van het harmonieuze stel.
“Nee hoor,” zei vriendlief doodleuk.
Ik was zelf alweer vergeten dat we de eerstvolgende jaren nog niet gingen samenwonen. Als we over een paar jaar nog bij elkaar waren, en we vonden het nog leuk met z’n tweeën, dan misschien. Maar voorlopig roepen we allebei om het hardst dat we het prima vinden zo, dat we niet weg willen uit ons huis, en dat we niet weg willen uit onze stad. Hij woont in Den Haag, wat voor mij als provinciaaltje een beetje te veel van het goede is, en ik woon in Utrecht, en dat is niet Den Haag.
Voorlopig houden we het dus op twee steden. Den Haag voor de gigantische bioscoop, altijd koopzondag en het strand. Utrecht voor de restaurantjes aan de gracht, de forten en de kroegen die tot diep in de nacht open zijn. Elk weekend bedenken we wat we nu weer voor leuks gaan doen. De kostbare tijd die je bij elkaar doorbrengt, wil je niet doorbrengen met het doen van het huishouden, studeren of de boekhouding. Dat probeer je dus door de week te doen. En een ander groot voordeel: je kunt je huis zo inrichten zoals je zelf wilt. Of je nou van een extremistisch gekleurde inrichting houdt of wat conservatiever bent.
En dat samenwonen? Eén ding weet ik wel: op zijn hoofd komt een groene sticker. Op het mijne hopelijk ook.
Verjaardagsfundamentalist
“Ik heb nog steeds niets voor je verjaardag bedacht,” zuchtte vriendlief twee weken geleden. Hij trok er een getergd gezicht bij, alsof de wereldvrede in het geding was. Ik trok een wenkbrauw op, glimlachte en zei ‘Oh’, alsof het me allemaal niet zoveel interesseerde.
Ondertussen heb ik al drie keer gevraagd of hij nu al wel wat bedacht had. Dat heeft ie nog niet. (Of hij zegt het niet tegen me.)
Op 10 juni ben ik jarig (net als Harry Muskee, trouwens). Waar sommige mensen het liefst liegen over hun leeftijd, in de negeermodus zijn, hun leeftijd omdraaien (dat deed mijn oma altijd, die werd bijvoorbeeld 38 in plaats van 83) of heel hard roepen dat het ze niet interesseert, verjaardagen, ontwikkel ik mijzelf in de weken voor mijn verjaardag als een soort van verjaardagsfundamentalist.
Ik voel me ook echt jarig van twaalf uur ’s nachts tot twaalf uur ’s nachts. En tien uur ’s avonds is even extra bijzonder, want om tien uur ’s avonds ben ik geboren. Vorig jaar was ik alleen thuis toen het twaalf uur werd en het van 9 juni naar 10 juni ging. Voor het eerst in mijn leven was er niemand die met mij kon vieren dat het 10 juni was geworden en ik dus weer een jaartje ouder. Dus ik heb maar een glas wijn op mezelf gedronken. Natuurlijk werd mijn verjaardag wel gevierd. Mijn ouders kwamen even langs, vriendlief was aanwezig. En toch voelde ik mezelf daar midden in de nacht toch een beetje zielig.
Nu ik dit typ, duurt het nog 7 dagen, 5 uren, 55 minuten en 25 seconden voordat ik jarig ben. Dat weet ik omdat ik een teller op mijn gepersonaliseerde startpagina heb. Nu weet ik nog precies hoeveel nachtjes het nog slapen is voordat ik jarig ben. En ja, dat is belangrijk.
Ik vierde mijn verjaardag vorig jaar vijf keer. Eén keer met vriendlief, één keer met familie, één keer met onderwijskundevriendjes en –vriendinnetjes en één keer met mijn vriendinnetjes van de middelbare school, en nog met mijn andere vrienden. Dit jaar wordt het niet heel anders – drie feestjes zijn al bedacht en gepland.
Vandaar dus de uitdrukking op vriendliefs gezicht toen hij aan het nadenken was over een cadeautje voor mij. Hij denkt waarschijnlijk dat hij op een soort van woedeaanval getrakteerd wordt als ie geen cadeautje voor me heeft.
Oh wacht, dat is ook zo.
Maar laat ik dat even relativeren, voordat jullie denken dat ik een inhalige heks ben. Want traditiegetrouw horen bij verjaardagen nou eenmaal cadeautjes, dus zo vreemd ben ik niet.
Maar ik vraag heus niet om die kast van 900 euro die ik zo leuk vind of iets anders schrikbarends duur zoals een Toyota Aygo, of zo. Zo’n material girl ben ik nou ook weer niet. Ik vind twee dingen aan cadeautjes leuk:
1. dat er een cadeautje is
2. dat er over na is gedacht.
Zie, dat valt best mee. Zo’n verjaardagsfundamentalist ben ik nou ook weer niet. Maar ik denk dat vriendlief stiekem toch hoopt dat ik op een gegeven moment echt volwassen word en dan weinig waarde meer hecht aan verjaardagen.
Misschien als ik 24 word.
Ondertussen heb ik al drie keer gevraagd of hij nu al wel wat bedacht had. Dat heeft ie nog niet. (Of hij zegt het niet tegen me.)
Op 10 juni ben ik jarig (net als Harry Muskee, trouwens). Waar sommige mensen het liefst liegen over hun leeftijd, in de negeermodus zijn, hun leeftijd omdraaien (dat deed mijn oma altijd, die werd bijvoorbeeld 38 in plaats van 83) of heel hard roepen dat het ze niet interesseert, verjaardagen, ontwikkel ik mijzelf in de weken voor mijn verjaardag als een soort van verjaardagsfundamentalist.
Ik voel me ook echt jarig van twaalf uur ’s nachts tot twaalf uur ’s nachts. En tien uur ’s avonds is even extra bijzonder, want om tien uur ’s avonds ben ik geboren. Vorig jaar was ik alleen thuis toen het twaalf uur werd en het van 9 juni naar 10 juni ging. Voor het eerst in mijn leven was er niemand die met mij kon vieren dat het 10 juni was geworden en ik dus weer een jaartje ouder. Dus ik heb maar een glas wijn op mezelf gedronken. Natuurlijk werd mijn verjaardag wel gevierd. Mijn ouders kwamen even langs, vriendlief was aanwezig. En toch voelde ik mezelf daar midden in de nacht toch een beetje zielig.
Nu ik dit typ, duurt het nog 7 dagen, 5 uren, 55 minuten en 25 seconden voordat ik jarig ben. Dat weet ik omdat ik een teller op mijn gepersonaliseerde startpagina heb. Nu weet ik nog precies hoeveel nachtjes het nog slapen is voordat ik jarig ben. En ja, dat is belangrijk.
Ik vierde mijn verjaardag vorig jaar vijf keer. Eén keer met vriendlief, één keer met familie, één keer met onderwijskundevriendjes en –vriendinnetjes en één keer met mijn vriendinnetjes van de middelbare school, en nog met mijn andere vrienden. Dit jaar wordt het niet heel anders – drie feestjes zijn al bedacht en gepland.
Vandaar dus de uitdrukking op vriendliefs gezicht toen hij aan het nadenken was over een cadeautje voor mij. Hij denkt waarschijnlijk dat hij op een soort van woedeaanval getrakteerd wordt als ie geen cadeautje voor me heeft.
Oh wacht, dat is ook zo.
Maar laat ik dat even relativeren, voordat jullie denken dat ik een inhalige heks ben. Want traditiegetrouw horen bij verjaardagen nou eenmaal cadeautjes, dus zo vreemd ben ik niet.
Maar ik vraag heus niet om die kast van 900 euro die ik zo leuk vind of iets anders schrikbarends duur zoals een Toyota Aygo, of zo. Zo’n material girl ben ik nou ook weer niet. Ik vind twee dingen aan cadeautjes leuk:
1. dat er een cadeautje is
2. dat er over na is gedacht.
Zie, dat valt best mee. Zo’n verjaardagsfundamentalist ben ik nou ook weer niet. Maar ik denk dat vriendlief stiekem toch hoopt dat ik op een gegeven moment echt volwassen word en dan weinig waarde meer hecht aan verjaardagen.
Misschien als ik 24 word.
Abonneren op:
Posts (Atom)
